Czas wolny – to czas jaki człowiek ma do dyspozycji jednocześnie po zaspokojeniu potrzeb fizjologicznych i spełnieniu wszystkich obowiązków związanych z pracą, nauką i domem.

Funkcje czasu wolnego:

• regeneracja sił fiz. i psychicznych

• podniesienie poziomu motywacji do nauki i pracy

• zwiększenie wydajności i efektywności życiowej

• dokształcanie i doskonalenie osobowości niezwiązanych z pracą i nauką

• rozwój zdolności i zainteresowań.

Dwie podstawowe funkcje odnoszące się do czasu wolnego ludzi dorosłych:

• funkcja odtwarzania sił człowieka zużywanych w czasie pracy zawodowej i innych niezbędnych zajęć

• funkcja duchowego (kulturalnego, ideowego, estetycznego) i fizycznego rozwoju człowieka

Uczenie się – proces, w którego toku na podstawie doświadczenia, poznania i ćwiczenia powstają nowe formy zachowania się i działania lub ulegają zmianom formy zachowania się i działania lub ulegają zmianom formy wcześniej nabyte. Jest jedna z podstawowych form działalności ludzkich obok pracy, zabawy i działalności społeczno – kulturalnej dla celów pedagogicznych.

Tolerancja - z greckiego oznacza cierpliwość, wytrwałość w znaczeniu szerokim i potocznym. Termin ten oznacza wyrozumiałość, pobłażliwość wobec cudzych poglądów upodobań i wierzeń, pomimo tego, że są odmienne od tego co samemu uważa się za słuszne lub prawdziwe. Tolerancja definiowana jest jako uznawanie i respektowanie prawa innych osób do posiadania poglądów, gustów odmiennych od naszych. Nie obejmuje jednak idei wstecznych, antyhumanitarnych czy wręcz zbrodniczych. Pedagogikę interesuje tolerancja intelektualna i moralna:

• Tolerancja intelektualna - przejawia się szacunkiem wobec cudzych poglądów, wyrażających się w dopuszczeniu ich do głosu.

• Tolerancja moralna - oznacza, że przy zachowaniu elementarnych norm moralnych są uprawnione różne style życia, postawy, obyczaje i zwyczaje. Komponentem tolerancji moralnej jest tolerancja religijna. Rozumiana najczęściej jako przyjmowanie, bądź odrzucenie wierzeń i praktyk postulowanych przez różne religie.

Tolerancję w pedagogice można rozumieć dwojako:

• Jako postawę człowieka przejawianą wobec innych ludzi, ich zwyczajów, obyczajów i zachowań. Taki sposób interpretowania tolerancji jako postawy przejęła pedagogika z socjologii i psychologii społecznej. Przyjmuje się tutaj, że jednostka jest tolerancyjna jeśli wychowuje się w tolerancyjnym społeczeństwie.

• Jako wartość, zakłada, że człowiek jest wartościowy wówczas kiedy przejawia tolerancję pozytywną. Taki sposób interpretacji tolerancji jako wartości, przeniknął do pedagogiki z filozofii, etyki i aksjologii.

   

O tolerancji pozytywnej mówimy wówczas, gdy akceptujemy cudze poglądy, zachowanie, obyczaje, styl życia i nie zgadzają się one z naszym własnymi. Dajemy jednak tej osobie szanse wyrażania lub prezentowania tych elementów, o ile nie szkodzą one ludziom, zwierzętom ani przyrodzie.

Z tolerancją negatywną mamy do czynienia wówczas, gdy akceptujemy cudze zwyczaje, obyczaje, poglądy bądź style życia nawet, gdy czynią one krzywdę ludziom, zwierzętom i przyrodzie. Wówczas nie reagujemy obawiając się konsekwencji, a taka tolerancja przejawia się postawą nietolerancji.

Głównym zadaniem pedagogiki jest wychować jednostką w duchu tolerancji pozytywnej. Wychowanie w duchu tolerancji pozytywnej - to nie znaczy rozwijać w nim postawy obojętne na to co robią inni ani też pobłażliwość wobec ludzi tzw. Złych. Chodzi o to, by nauczyć dziecko szanować przekonania, poglądy itp., których sami nie podzielamy a także rozwijanie w nim postawy przyzwolenia na te działania, z którymi się nie solidaryzujemy.