CELE WYCHOWANIA:

Celem wychowania jest pewien postulat dotyczący oddziaływań międzyludzkich. Treść celów wywodzi się najczęściej z przyjętego ideału wychowania.

Ideał indywidualny wychowania – czyli reakcje interpersonalne: wychowawca – wychowanek.

Ideał społecznego wychowania – czyli wychowawca pośrednio oddziaływuje na wychowanka, zmieniając nastawienia poszczególnych osób w stosunku do danego wychowanka.

METODY:

Metoda nagradzania i karania:

• Metody te często występują łącznie. Metodę nagradzania nazwano wzmocnieniem pozytywnym, a karania negatywnym. Skuteczniejszą metoda jest nagradzanie niż karanie.

Metoda modelowania:

• Kształtowanie zachowań wychowanków według określonego wzoru i wzorca uznanego przez wychowawce za cenny. Religia oferuje takie wzorce. Wraz z osiągnięciem przez wychowanka coraz wyższego stadia rozwoju jego wzorce zmieniają się.

Metoda perswazji:

• Polega n tłumaczeniu, objaśnianiu dziecku norm i zasad moralnych, błędów w jego postępowaniu, bądź innych osób. To także przekonywanie kogoś do własnego stanowiska.

Kształtowanie norm i wartości grupowych:

• Odnosi ona skutki, gdy wychowawca jest akceptowanym członkiem grupy, albo jego przywódcą. Ma on wpływ na tworzenie określonych reguł współżycia społecznego w tej grupie, na zachowania poszczególnych osób, na swoisty język zrozumiały tylko dla członków tej grupy.

Restrukturyzacja spontanicznie ukształtowanych w grupie relacji interpersonalnych:

• Opartych na atrakcyjności poszczególnych członków i tworzących określoną strukturę socjometryczną, czyli układ pozycji zajmowanych przez dzieci w grupie.

Metoda kreowania przywództwa grupowego:

• Przywódca – określano jego walory osobowości, jego pozycję społeczną i poczucie wpływu na zdarzenia, jako ważne przesłanki w procesie kreowania lidera opinii.