Wszystkie kierunki progresywizmu zajmowały się działalnością doświadczalną, obejmującą głównie niższe klasy szkoły ogólnokształcącej. Wywarły jednak znaczny wpływ i na szkołę średnią, powodując przesadne liczenie się potrzebami uczniów, lekceważenie wykształcenia umysłowego, opartego na systematycznej wiedzy  i zdolności logicznego myślenia, a zarazem hołdowanie zasadzie doraźnego przystosowania się do aktualnych warunków życia.”   Progresywizm pedagogiczny stworzył J. Dewey, a rozwinęli go  m.in. W. H. Kilpatrick, O.Decroly, C. Washburne,   A. Sickinger, C.Freinet.  Wszyscy ci przedstawiciele nowego wychowania uważali, że zasady szkolnictwa muszą być osią zmian,  które obejmują całość instytucji i stosunków społecznych.

Duży wpływ na powstanie tego nurtu pedagogicznego miał ruch postępowy, głoszący konieczność zreformowania społeczeństwa. Uczestnicy progresywizmu twierdzili, że „aby spowodować przemiany społeczne, należy przeprowadzić reformy polityczne”.

Cechy edukacji progrewistycznej
1.    Skupić się na dziecku (osobie) uczącej się danego przedmiotu a nie na sam przedmiot.
2.    Wykonywać działania i doświadczenia bezpośrednie, a nie bazować się na książkach.
3.    Prowadzić lekcje tak aby dzieci w grupie umiały powiedzieć co sądzą o danym temacie.